Hoe motiveer ik mijn
kind huiswerk te maken?
Mijn zoon begint pas
de avond vóór de deadline aan een boekverslag, als hij er al aan begint; hoe
leer je zo’n jochie plannen?Mijn kind laat niets los, hoe doorbreek ik die radiostilte?
Er zit geen rem op onze dochter, ze is verslaafd aan alles wat leuk is, en dat is heel veel op haar leeftijd. Huiswerk, vooral het leerwerk schiet er hopeloos bij in. Wat te doen?
Toch is er de laatste jaren een en ander veranderd, zo lijkt
het.
Huiswerkbegeleiding, bijles, pubercoaching, weerbaarheidstraining,
examentraining … het houdt niet op, allerwegen schieten coaches en instituten
te hulp. Wat is er gaande in de school en in de gezinnen dat huiswerk maken zo’n kwestieuze aangelegenheid is geworden?
Maar, ingaan op vragen zoals die van daarnet ligt me niet. Ik
heb geen antenne voor ‘Lieve Lita’ prietpraat.
Wie zit er nu te wachten op wijsneuzerig commentaar en platgetreden
paden?
Op gebrek aan organisatie of motivatie of particuliere
perikelen tussen ouder en kind kun je niet in algemene zin op een bevredigende
manier reageren zonder open deuren in te trappen, gemeenplaatsen aan elkaar te
rijgen, te snel conclusies te trekken of anderszins de plank mis te slaan.
Wat dan wel? Want ik wil anderzijds best het een en ander
kwijt over mijn wedervaren met pubers.
Deze zomer is Gerrit Komrij gestorven. Had ik maar het snode
talent van zijn polemische
zachtmoedigheid, soepeltjes, als
vanzelfsprekend, gecombineerd met hyperbolische bombast! Zoals hij raad wist met
zijn rol als TV-criticus!
Laat ik leentjebuur
spelen en hier en daar onbekommerd de oppositie zoeken, uitdagen. Tegenover
school, ouder en kind, en vooral tegenover de ander in mezelf. Om de naaste te zijn. Als het kan, niet al te zwaar aangezet.
Een ietsepietsie cultuurkritiek zal daarbij ongetwijfeld de
kop op steken. Al te graag verlies ik me in conceptuele broderie. Zo van:
‘Destijds, een jaar of vijftig geleden, lagen de dingen
duidelijker: minder geld, geen elektronische spullen, weinig of geen
modeterreur… Er was niet veel om ons af
te leiden van: studeren, examens halen, met die kwalificaties een baan vinden
en vervolgens een leven inrichten dat op een niet-bedreigende manier voller was
dan dat van onze ouders’ (vgl. Julian Barnes,
Alsof het voorbij is)
De ‘selfish decades’ (Tony Judt) hebben dit scenario
drastisch veranderd.De zestiger jaren van de vorige eeuw, de massacultuur, het consumentisme, de neoliberale leeghoofdigheid, de digitale explosie in Silicon Valley, de globalisering en wat niet al hebben opvoeding en onderwijs tot een hachelijke bezigheid gemaakt. Al wat traditie heet zit in het verdomhoekje.
Is het daarom verwonderlijk dat huiswerkbegeleiding, brugklascoaching, examentraining, bijles en ook orthopedagogische en psychologische raad en daad woekert als nimmer voorheen?
